Start Artikelen Rehabilitatie-Centrum Video's Grote-Verzoendag
Contact Landkaarten Russische-Liederen
Zending (artikel uit Opwekking Magazine maart 2003)
Kerk in Siberische gevangenis
Het is precies twee jaar geleden dat in Opwekking Magzine een interview werd gepubliceerd met
Atie de Koning, een Woerdense huisvrouw die als moeder werd voor Russische gevangenen.
In dit interview stond ondermeer dat in een speciale gevangenis voor zieken (TBC en AIDS> aan een
evangelische kerk werd gebouwd. De foto hierboven stond twee jaar geleden in ons blad.
U ziet de gevangenen voor de in aanbouw zijnde kerk in het werkkamp van de Siberische stad Soergoet.
Foto linksboven: De christen gevangene Dima krijgt bezoek van moeder Calina (midden) en
tie de Koning in het tbc-kamp van Soergoet in Siberië
Mijn liefde voor Rusland begon in mijn kindertijd. Mijn vader vertelde ons altijd dat er in
Rusland christenen waren die om hun geloof in de gevangenis zaten. Zo klein als ik was, raakte
mij dat diep. Toen en ik een jaar of tien was, zag ik op tv een indrukwekkende film over de
problemen die ex-gevangenen ervaren bij hun terugkeer in de maatschappij. Ik ging naar mijn
slaapkamer, knielde, voor mijn bed en bad: "Oh lieve Here God, als ik later groot ben, wil ik
de gevangenen in Rusland helpen. Als U dat ook wilt, Iaat er dan een licht op de muur van mijn
slaapkamer verschijnen." Het was heel donker, maar na mijn gebed verscheen er plotseling een
helder wit licht op de wand. Vanaf dat moment was het voor mij duidelijk dat ik later Russische
gevangenen zou mogen helpen.'
Altijd gebleven
'De liefde voor Rusland is altijd gebleven. Ik wist niet veel van het land.
De koude oorlog was nog in volle gang en wat je uit Rusland hoorde, was meestal negatief.
Als zeventienjarig meisje ging ik de verpleging in en na ons trouwen werd het de wijkverzorging.
We kregen drie kinderen en vormden een gewoon Nederlands gezinnetje. Toch bleef mijn hart gericht
op Rusland en toen de kinderennaar school waren, en er op de volksuniversiteit iemand Russische
les kwam geven, meldde ik me direct aan. Ik denk dat ik de meest fanatieke leerling ben geweest.
We begonnen met vijfentwintig leerlingen. Na een paar maanden waren er nog maar vijf over en aan
het eind van de cursus waren we met z'n drieën.
Na de cursus heb ik nog twee jaar bij dezelfde lerares privé-les gehad. De kinderen werden
groter en ik ben naast het huishouden opnieuw de verpleging in gegaan.'
 |
Een gevangene wordt gedoopt in een 'eenmans doopvond' een flinke ronde ton |
Zeven jaar bidden
'Behalve door mijn studie Russisch was ik in die tijd niet zoveel meer bij Rusland betrokken dan
andere christenen. We hadden als gezin natuurlijk wel de gebedskaartjes van Open Doors en kenden
op den duur alle namen van gevangenen uit ons hoofd. We deden mee met de actie 'Zeven jaar bidden
voor de Sovjet-Unie'. Ik ben in die tijd ook een keer met een reisgezelschap naar Rusland geweest,
maar dat was gewoon een toeristische reis.
De echte betrokkenheid bij Rusland begon pas toen ik een beetje beter Russisch kende en stichting
Friedenstimme ben gaan helpen bij de vertaling van brieven uit Rusland. Na de omwenteling ben
ik voor het eerst echt in contact gekomen met Russische christenen met wie ik al langer
correspondeerde. Ik heb in 1991 drie weken bij deze familie gelogeerd, ongeveer zevenhonderd
kilometer ten zuidoosten van Moskou. Dat was een geweldige ervaring. In datzelfde jaar kwam
alles in een stroomversnelling.'
 |
In het tbc-kamp van Sergoet in Siberië mogen de gevangenen zelf een kerk bouwen |
Stem
'Toen ik een keer op mijn bed lag, hoorde ik duidelijk een stem die zei: "De woestijn zal bloeien!"
De stem klonk zo luid dat ik even dacht dat het in de hele buurt te horen was geweest.
Maar mijn man lag rustig te slapen, dus moet die stem er alleen voor mij zijn geweest.
Kort daarna werd ik door TEMA gevraagd om mee te helpen met het project 'Woestijnbloem' waarin
sponsors werden gezocht om Russische en Oost-Europese jongerennaar het zendingscongres
Mission '92 te halen. Ik had nog nooit van die actie gehoord, dus voor mij was het duidelijk
dat God hier een bijzondere bedoeling mee had. Tijdens Mission '92 ontmoette ik jonge
evangelisten uit Rusland. Een van hen was Joera Mazoenov, een voorganger van een evangelische
gemeente in de buurt van Tula. Ik had via mijn werk voor Friedenstimme al langer schriftelijk
contact met Joera vanwege zijn werk in gevangenissen en werkkampen. Op drie na zijn alle
volwassen mannen van zijn kerk ex-gevangenen. Op dit moment is hij nog steeds mijn
belangrijkste contactpersoon in Rusland. Even tussen haakjes: Ik heb ook het bekende
Opwekkingslied van Peter van Essen "De woestijn zal bloeien als een roos...
in het Russisch vertaald. Het is daar nog steeds een tophit en we zingen het bijna altijd
in de gevangenissen.
Na Mission '92 ben ik steeds vaker naar Rusland geweest, niet alleen in de omgeving van Tula,
waar Joera woont, maar ook naar kampen in Siberië en in de omgeving van Tsjernobyl.'
Dromen
Als er een bijzondere bemoediging nodig is, om bijvoorbeeld niet bang te zijn of om iets te
eten waarvan je niet weet of het kwaad kan, dan bereidt God me extra goed voor op zo'n reis.
Ik geef je een voorbeeld.
Ik heb als kind gedroomd dat ik aan tafel zat met gevangenen en dat er midden op de houten
tafel een homp brood lag, een klont zout en grote soepkommen. Dat beeld is me altijd
bijgebleven. In dat werkkamp vlakbij Tsjemobyl vroeg de directeur of ik mee wilde eten.
Ik aarzelde geen moment, want 'éé zijn met de gevangenen is mijn liefste wens.
Toen ik even later tussen ze in zat, realiseerde ik me dat dit de vervulling was van die droom
uit mijn kindertijd. Alles was precies zoals in die droom: de tafel, het brood, alles! Natuurlijk
moet je voorzichtig zijn met wat je eet, maar omdat ik zo sterk de overeenkomst zag met die
droom, wist ik dat ik gewoon mee moest eten met de gevangenen. Ik sprak in mijn gebed mijn
geloof uit in het Woord van God dat zegt dat je zelfs als je iets dodelijks eet of drinkt,
niets zal overkomen.'
 |
Ook een tuchthuis voor jonngens wordt regelmatig bezocht |
Waarom zo nodig naar Rusland?
'Mijn leven is echt niet over rozen gegaan als het om mijn passie voor Rusland gaat.
Er is ook best een hoop onbegrip geweest van mensen om mij heen. Ze vroegen: "Waarom moet
je zo nodig naar Rusland?
En waarom naar gevangenen? God heeft vast bedoeld dat je voor geestelijke gevangenen iets
mag betekenen., Je kunt toch ook in Nederland evangeliseren? Moet er niet juist hier een opwekking
komen?" Ja, helemaal waar, maar ik geloof dat God een specifieke plek heeft voor ieder kind
van Hem. Ik dank God dat het voor mij in Rusland is. En als ik die kampen inloop, merk ik hoe de
liefde van God mijn hart vervult voor de mensen die daar leven. Ik vraag ook nauwelijks
aan gevangenen waarom ze er zitten. Ik heb geen last van de dreiging van waakhonden,
prikkeldraad en gewapende bewakers. Ik voel me er helemaal op mijn plek en ben intens
dankbaar dat ik daar het evangelie mag brengen. Ik merk ook dat ik bij elke reis meer
van hun situatie begrijp en meer heb geleerd van hun taaien gewoontes. God werkt echt
door mij heen.'
 |
Atie: ik merk dat God evenwveel van de gevangenisleiding houd als van gevangenen
De man links van Atie wilde graag een bijbel ontvangen |
Grote petten
'We gaan altijd eerst naar de gevangenisdirecteur om toestemming te vragen voor een bezoek
aan de gevangenen. Als we hebben uitgelegd wat we komen doen, vraagt Joera zonder blikken
of blozen of we voor de directeur en de bewakers mogen bidden. Bijna altijd staan ze dat
toe en dan gaan die grote petten af en staan ze in alle eerbied te wachten totdat we de
een na de ander gezegend hebben in de naam van de Heer.
Ik merk dat God evenveel van de gevangenis-
leiding houdt als van de gevangenen.
Ik weet natuurlijk niet precies wat ze allemaal voor verschrikkelijke dingen uithalen
met de gevangenen, maar dat hoef Ik ook niet te weten. Ook die mannen zijn totaal
afhankelijk van Gods genade, net als ik.'
 |
Sergei, een ex-gevangene had het gezichtvan onzedochter Fleurine
nagetekend van een fotootje dat ik hem ooit had gestuurd. Wat een
troost was het voor mij om haar zo te zien in de armen van Jezus.'
|
Gave
'De gevangenen noemen me 'mama'. Ik vind dat best wel een eretitel. Joera zei eens:
"Atie, ik geloof dat God jou een bijzondere gave heeft gegeven om met mensen te bidden."
Het zegenen van de gevangenen is nu echt een bediening geworden. Ze staan er als het
ware voor in de rij. De Heer geeft me niet alleen een zegen om door te geven, maar ook
bepaalde woorden die heel specifiek voor die gevangene bedoeld zijn, een profetie of een
gezicht. Het is zo bijzonder om te horen dat deze woorden vaak exact op
hun situatie slaan en dat de gevangenen heel duidelijke aanwijzingen krijgen over Gods
wil voor hun leven.
Ik ben zo ontzettend dankbaar dat ik op die manier gebruikt mag worden. Joera kent de
gevangenen goed, want hij bezoekt ze bijna wekelijks. Maar ik ken ze meestal niet
persoonlijk en ben daarom erg onbevangen. Je hebt zo vaak dat je in een gebed iets zegt
vanuit je relatie met die persoon, maar bij mij is dat niet het geval omdat ik de
meeste gevangenen voor het eerst zie.
Nu ik weet dat de Vader mij die gave heeft gegeven, houdt het me extra afhankelijk van Hem.
Er zijn immers nu mensen die verwachten dat ik een woord van de Heer zal spreken; Het zou
verschrikkelijk zijn als ik uit gemakzucht zou vertrouwen op dat imago. Wat kan ik zelf
doen? Ik besef dat ik alleen maar iets mag doorgeven als de Vader met me meegaat,
als Hij zelf spreekt. Dat is ook mijn belangrijkste gebed voordat ik op reis ga.
Ik zeg altijd tegen de Heer: "Vader, als U niet meegaat, dan blijf ik hier."
Maar als ik eenmaal daar ben, dan vertrouw ik erop dat Hij bij me is.'
Vader
'Ik houd ervan om God te zien als mijn Vader. Ik heb zelf een lieve, fantastische vader
gehad. Ik denk dat het vertrouwen in God de Vader, dat van jongs af aan is gegroeid, mij
in staat stelt om als vrouw naar zo'n onbekend en voor veel mensen bedreigend gebied te gaan.
Ik heb iets in me dat zegt: "je kunt op water lopen als je vertrouwt op de Vader."
Zo kom ik ook in tbc-kampen. Als je daar komt, mag je niet bang zijn voor besmetting,
want anders kun je niets voor de mensen betekenen. Ik ervaar Gods liefde voor hen en ben
zo dankbaar dat ik ze mag bezoeken. Het maakt me niet uit waarvoor ze gestraft zijn: als ik
ze zie, dan omarm ik ze. De eerste keer dat ik in zo'n tbc-kamp was en de zieke mensen omarmde,
zag ik de verbazing op hun gezicht. Je hoorde ze bijna hardop denken: een westerling die hier
in dit vreselijke kamp komt en die ons omarmt terwijl we zo ziek zijn en besmettelijk...!
Later liet Joera ze nog een paar fotootjes zien waarop ik arm in arm stond met een gevangene
met open tbc. Ze vertelden hem hoe enorm ze dit hadden gewaardeerd.'
Bijzondere band
'Vijf jaar geleden is onze oudste dochter na een ernstige ziekte naar de hemel gegaan.
Fleurine zou nu 29 jaar zijn geweest. In die tijd schreef ik ook over haar naar de bekeerde
gevangenen in de kampen. Ze baden voor haar en dat schiep een bijzondere band. Het was een
goede zaak dat ze van mij hoorde dat ons leven niet over rozen gaat.
Russen denken zo gauw dat we ons hier nergens zorgen over hoeven te maken. Maar in de periode
dat onze dochter ziek was, drong het tot hen door dat ook wit kwetsbaar en zwak zijn.
Toen we de vorige zomer met tien Nederlandse christenen naar Rusland gingen, heb ik gemerkt
hoe de Heer de ziekte en het sterven van onze dochter heeft gebruikt. We gingen naar een
ex-gevangene die ik nog kende vanuit het werkkamp. Hit had destijds de Heer in zijn leven
aangenomen, maar had het er de laatste tijd wat bij laten zitten. Hij was weer gaan drinken
en woonde met een vrouw samen. We reden naar het armzalige woninkje en daar wachtte mij een
verrassing. Ik moest van de anderen alleen de huiskamer binnengaan. Ik begreep eerst niet
waarom, maar toen ze bleven aandringen, ging ik naar binnen en daar zag ik een prachtige
tekening aan de muur. Mijn vriend uit het werkkamp had Jezus getekend met een kroon op zijn
hoofd, wandelend op het strand met onze dochter in zijn armen. Oh, wat heb ik gehuild.
Hij had het gezicht van Fleurine nagetekend van een fotootje dat ik hem ooit had gestuurd.
Wat een troost was het voor mij om haar zo te zien. Sergeï wilde het schilderij van de muur
halen en aan mij meegeven, maar dat weigerde ik. Ik wilde dat hij bit het zien van die
tekening zelf zou worden herinnerd aan de liefde van Jezus en aan de eeuwigheid met Hem.
Afgelopen maand heb ik Sergeï weer gezien. Hij vertelde me dat hij 'netjes' getrouwd was,
en al vier maanden geen alcohol meer had gedronken. En ik moet zeggen, hij zag er echt
gezond uit. Hij werkt nu als houtsnijder op een meubelfabriek.'
 |
'In dit gebouw in Tula willen we een project opzetten
waaarin ex-gevangenen weer een goede kans krijgen
om een nieuw leven te beginnen' |
Project
Ik heb nog een droom waarvan ik weet dat hij gaat uitkomen. We willen in Tula een project
opzetten waarin ex-gevangenen weer een goede kans krijgen om een nieuw leven te beginnen.
Omdat ze vaak van jongs af aan in tuchthuizen en strafinrichtingen hebben gezeten, moeten
ze de meest eenvoudige dingen nog leren. Wij willen ze een christelijke opvoeding geven en
een vak Ieren. Vooral een garagebedrijf zou heel goed zijn, of een timmerwerkplaats.
Er is zoveel werk op dat terrein. Ik zou het geweldig vinden als wij de machines en
gereedschappen vanuit Nederland kunnen leveren.
Het is zo mooi om mensen die het ene jaar in de gevangenis zaten, het volgende jaar in
vrijheid te zien, en als lid van een christelijke gemeente. Maar daarmee is het gevaar
van herhaling nog niet geweken. Er moet door ons christenen concreet worden gedacht
over praktische hulp voor ex-gevangenen die de Here Jezus hebben leren kennen.
Het zijn onze broeders en zusters. In het begin van mijn contact met de gevangenen gaf
ik vaak een bijbel, en dat doe ik nog steeds, maar als je de mensen beter leert kennen,
is een bijbel natuurlijk niet genoeg. Soup, soap and salvation is de oude slogan van het
Leger des Heils, en dat geldt nog steeds. Via vrienden, kerken en instanties in Nederland
probeer ik zoveel mogelijk te doen voor mijn vrienden in Rusland. Gelukkig zijn er steeds
meer mensen die het werk kennen en ervoor bidden en geven. Bijvoorbeeld medicijnen voor
het tbc-kamp, of geld voor vensterglas in de ziekenzaal. Wij zorgen ervoor dat alles ten
goede komt aan het hele kamp en niet aan bepaalde bevoorrechte personen.
Terug naar Artikelen menu