Zending   (artikel uit Opwekking Magazine maart 2003)

Kerk in Siberische gevangenis

Foto linksboven: De christen gevangene Dima krijgt bezoek van moeder Calina (midden) en tie de Koning in het tbc-kamp van Soergoet in Siberië

Mijn liefde voor Rusland begon in mijn kindertijd. Mijn vader vertelde ons altijd dat er in Rusland christenen waren die om hun geloof in de gevangenis zaten. Zo klein als ik was, raakte mij dat diep. Toen en ik een jaar of tien was, zag ik op tv een indrukwekkende film over de problemen die ex-gevangenen ervaren bij hun terugkeer in de maatschappij. Ik ging naar mijn slaapkamer, knielde, voor mijn bed en bad: "Oh lieve Here God, als ik later groot ben, wil ik de gevangenen in Rusland helpen. Als U dat ook wilt, Iaat er dan een licht op de muur van mijn slaapkamer verschijnen." Het was heel donker, maar na mijn gebed verscheen er plotseling een helder wit licht op de wand. Vanaf dat moment was het voor mij duidelijk dat ik later Russische gevangenen zou mogen helpen.'

Altijd gebleven
'De liefde voor Rusland is altijd gebleven. Ik wist niet veel van het land. De koude oorlog was nog in volle gang en wat je uit Rusland hoorde, was meestal negatief. Als zeventienjarig meisje ging ik de verpleging in en na ons trouwen werd het de wijkverzorging. We kregen drie kinderen en vormden een gewoon Nederlands gezinnetje. Toch bleef mijn hart gericht op Rusland en toen de kinderennaar school waren, en er op de volksuniversiteit iemand Russische les kwam geven, meldde ik me direct aan. Ik denk dat ik de meest fanatieke leerling ben geweest. We begonnen met vijfentwintig leerlingen. Na een paar maanden waren er nog maar vijf over en aan het eind van de cursus waren we met z'n drieën. Na de cursus heb ik nog twee jaar bij dezelfde lerares privé-les gehad. De kinderen werden groter en ik ben naast het huishouden opnieuw de verpleging in gegaan.'

Een gevangene wordt gedoopt in een 'eenmans doopvond' een flinke ronde ton

In het tbc-kamp van Sergoet in Siberië mogen de gevangenen zelf een kerk bouwen

Dromen
Als er een bijzondere bemoediging nodig is, om bijvoorbeeld niet bang te zijn of om iets te eten waarvan je niet weet of het kwaad kan, dan bereidt God me extra goed voor op zo'n reis. Ik geef je een voorbeeld. Ik heb als kind gedroomd dat ik aan tafel zat met gevangenen en dat er midden op de houten tafel een homp brood lag, een klont zout en grote soepkommen. Dat beeld is me altijd bijgebleven. In dat werkkamp vlakbij Tsjemobyl vroeg de directeur of ik mee wilde eten. Ik aarzelde geen moment, want 'éé zijn met de gevangenen is mijn liefste wens. Toen ik even later tussen ze in zat, realiseerde ik me dat dit de vervulling was van die droom uit mijn kindertijd. Alles was precies zoals in die droom: de tafel, het brood, alles! Natuurlijk moet je voorzichtig zijn met wat je eet, maar omdat ik zo sterk de overeenkomst zag met die droom, wist ik dat ik gewoon mee moest eten met de gevangenen. Ik sprak in mijn gebed mijn geloof uit in het Woord van God dat zegt dat je zelfs als je iets dodelijks eet of drinkt, niets zal overkomen.'

Ook een tuchthuis voor jonngens wordt regelmatig bezocht

Waarom zo nodig naar Rusland?
'Mijn leven is echt niet over rozen gegaan als het om mijn passie voor Rusland gaat. Er is ook best een hoop onbegrip geweest van mensen om mij heen. Ze vroegen: "Waarom moet je zo nodig naar Rusland? En waarom naar gevangenen? God heeft vast bedoeld dat je voor geestelijke gevangenen iets mag betekenen., Je kunt toch ook in Nederland evangeliseren? Moet er niet juist hier een opwekking komen?" Ja, helemaal waar, maar ik geloof dat God een specifieke plek heeft voor ieder kind van Hem. Ik dank God dat het voor mij in Rusland is. En als ik die kampen inloop, merk ik hoe de liefde van God mijn hart vervult voor de mensen die daar leven. Ik vraag ook nauwelijks aan gevangenen waarom ze er zitten. Ik heb geen last van de dreiging van waakhonden, prikkeldraad en gewapende bewakers. Ik voel me er helemaal op mijn plek en ben intens dankbaar dat ik daar het evangelie mag brengen. Ik merk ook dat ik bij elke reis meer van hun situatie begrijp en meer heb geleerd van hun taaien gewoontes. God werkt echt door mij heen.'

Atie: ik merk dat God evenwveel van de gevangenisleiding houd als van gevangenen De man links van Atie wilde graag een bijbel ontvangen

Sergei, een ex-gevangene had het gezichtvan onzedochter Fleurine nagetekend van een fotootje dat ik hem ooit had gestuurd. Wat een troost was het voor mij om haar zo te zien in de armen van Jezus.'

Vader
'Ik houd ervan om God te zien als mijn Vader. Ik heb zelf een lieve, fantastische vader gehad. Ik denk dat het vertrouwen in God de Vader, dat van jongs af aan is gegroeid, mij in staat stelt om als vrouw naar zo'n onbekend en voor veel mensen bedreigend gebied te gaan. Ik heb iets in me dat zegt: "je kunt op water lopen als je vertrouwt op de Vader." Zo kom ik ook in tbc-kampen. Als je daar komt, mag je niet bang zijn voor besmetting, want anders kun je niets voor de mensen betekenen. Ik ervaar Gods liefde voor hen en ben zo dankbaar dat ik ze mag bezoeken. Het maakt me niet uit waarvoor ze gestraft zijn: als ik ze zie, dan omarm ik ze. De eerste keer dat ik in zo'n tbc-kamp was en de zieke mensen omarmde, zag ik de verbazing op hun gezicht. Je hoorde ze bijna hardop denken: een westerling die hier in dit vreselijke kamp komt en die ons omarmt terwijl we zo ziek zijn en besmettelijk...! Later liet Joera ze nog een paar fotootjes zien waarop ik arm in arm stond met een gevangene met open tbc. Ze vertelden hem hoe enorm ze dit hadden gewaardeerd.'

Bijzondere band
'Vijf jaar geleden is onze oudste dochter na een ernstige ziekte naar de hemel gegaan. Fleurine zou nu 29 jaar zijn geweest. In die tijd schreef ik ook over haar naar de bekeerde gevangenen in de kampen. Ze baden voor haar en dat schiep een bijzondere band. Het was een goede zaak dat ze van mij hoorde dat ons leven niet over rozen gaat. Russen denken zo gauw dat we ons hier nergens zorgen over hoeven te maken. Maar in de periode dat onze dochter ziek was, drong het tot hen door dat ook wit kwetsbaar en zwak zijn. Toen we de vorige zomer met tien Nederlandse christenen naar Rusland gingen, heb ik gemerkt hoe de Heer de ziekte en het sterven van onze dochter heeft gebruikt. We gingen naar een ex-gevangene die ik nog kende vanuit het werkkamp. Hit had destijds de Heer in zijn leven aangenomen, maar had het er de laatste tijd wat bij laten zitten. Hij was weer gaan drinken en woonde met een vrouw samen. We reden naar het armzalige woninkje en daar wachtte mij een verrassing. Ik moest van de anderen alleen de huiskamer binnengaan. Ik begreep eerst niet waarom, maar toen ze bleven aandringen, ging ik naar binnen en daar zag ik een prachtige tekening aan de muur. Mijn vriend uit het werkkamp had Jezus getekend met een kroon op zijn hoofd, wandelend op het strand met onze dochter in zijn armen. Oh, wat heb ik gehuild. Hij had het gezicht van Fleurine nagetekend van een fotootje dat ik hem ooit had gestuurd. Wat een troost was het voor mij om haar zo te zien. Sergeï wilde het schilderij van de muur halen en aan mij meegeven, maar dat weigerde ik. Ik wilde dat hij bit het zien van die tekening zelf zou worden herinnerd aan de liefde van Jezus en aan de eeuwigheid met Hem. Afgelopen maand heb ik Sergeï weer gezien. Hij vertelde me dat hij 'netjes' getrouwd was, en al vier maanden geen alcohol meer had gedronken. En ik moet zeggen, hij zag er echt gezond uit. Hij werkt nu als houtsnijder op een meubelfabriek.'

'In dit gebouw in Tula willen we een project opzetten waaarin ex-gevangenen weer een goede kans krijgen om een nieuw leven te beginnen'